Պերճուհին կորցրել է տեսողությունը․ «Մամայիս շատ լավ եմ հիշում, տատիկիս էլ եմ շատ լավ հիշում, աչքիս առաջ են հիմա էլ»։ Դժվար է տեղաշարժվում, ինչի պատճառով էլ Սվետայի օգնության կարիքն ավելի շատ է զգում։ «Մի ժամանակ կաբլուկներով կտկտացնելով ման էի գալիս, հիմա դռնից կախված ինձ հյուրասենյակից խոհանոց եմ քարշ տալիս»,- հանդարտ ձայնով ասում է նա։

Սվետան Պերճուհու բնակարան մտնելուն պես՝ տանը ծանոթ տնտեսուհուն հարիր արագությամբ ու վարպետությամբ մաքրում ու հարդարում է սենյակը, խոհանոցը, նախաճաշ է պատրաստում, ճաշ։ Պերճուհուն օգնում է հագնվել։ Սվետան շատ չի խոսում, գործ է անում, Պերճուհին, հակառակը, պատմում է։

Պերճուհին հիմնականում տեղաշարժվում է, երբ Սվետան է տանը լինում, կամ քրոջ աղջիկը։ Սվետան սովորաբար ամեն ինչ պատրաստում է նրա համար, որ իր բացակայության ժամանակ ամեն բան ձեռքի տակ ունենա։ Երբ գործերից հետո ժամանակ է մնում, Սվետան նստում է Պերճուհու հետ՝ զրուցում են մի քիչ, երգում։

Ալիսը երգել շատ է սիրում, երգում է նաեւ հունարեն լեզվով, իր բոլոր պատմությունները երգելու հետ են կապված։ Տան հին գրքերից մեկում մի եկեղեցի է ցույց տալիս, ասում է՝ Աթենքի Սուրբ Կարապետ եկեղեցին է ու հպարտորեն հավելում․

«Սա Հունաստանի եկեղեցին է, Վազգեն Առաջինն այստեղ օծված է, ես ալ՝ այստեղ երգած եմ։ Փոքր էի, բայց երգում էի»։

«Շաբաթը մի անգամ գալիս եմ, լողացնում եմ, եղունգները կտրում, հագուստն ինքը լվանում է, ես փռում եմ։ Հիմա որ ցրտեր են, միայն գլուխն եմ լվանում։ Կիլիկիա թաղամասի իր տանն ամեն ինչ անում էի՝ պատուհանները լվանում, տները մաքրում, մենակ էր ապրում էնտեղ, հիմա քրոջ տղայի հետ է ապրում»,- Ալիսի ու իր փոխհարաբերություններն է ներկայացնում Սվետան։

Հարազատներն ու ընկերները նրան մենակ չեն թողնում, բայց պետության աջակցությամբ իրականացվող «Տնային խնամքը» Սվետլանայի համար շատ կարեւոր է՝ իրեն ոչ միայն Սվետան է օգնում, այլ բուժույքրը, բժիշկը, որոնց ծառայություններն անհրաժեշտության դեպքում ծրագրի մասն են դառնում։

Սվետան արագ խորհրդակցում է շահառուի հետ ու սկսում ճաշ եփել՝ ընթացքում անընդհատ խոսելով հետը։ Ամեն մեկն իր լսածն է պատմում, բակի խոսակցություններ, թանկ ու էժան, երբեմն՝ քաղաքականություն։

«Սովորական մանկություն եմ ունեցել, անխելք երեխա ենք էլի եղել։ Մենակ հիշում եմ, որ Ստալինը մեռավ, լացում էի, երեւի պապաս սիրում էր, դրա համար։ Իմ անունն էլ նրա աղջկա անունն էր դրել, թե էդ Ստալինը ի՞նչ սիրելու բան էր, որ սիրում էր»,- անկեղծ ծիծաղելով ասում է Սվետլանան։